باید پذیرفت آه، او دیگر نمی آید 

این ماجرای دردناکم، سر نمی آید

حسی ندارم بعد از او دیگر به آدمها 

عمریست از اعماق قلبم در نمی آید

در زمستان سردِ چشمانت، با چه انگیزه ای قلم بزنم ؟

 چایی ات را پر از شِکر کردم، تا برایت دوباره هم بزنم

در دلم حسِّ محنت انگیزیست، بعد تو من غریبه ام با شهر

 بعد تو با غمت چرا هر شب، یوسف آباد را قدم بزنم ؟

شیشه ی عطر ِخالی ات اینجاست، مثل رویای تو در آغوشم

 قول دادم که بی حضورِ خودت، به تنم عطر سرد کم بزنم

قول دادم به خود که بعد از تو، نیمه شب ها بدون ترسیدن -

 خاطرت را بدزدم و پُر گاز، سمتِ بی راهه ی فشَم بزنم

فصل فصلِ نوشتن سوگ وُ حسّ وُ حالم شبیه عاشوراست

 باید امشب به جای هئیت ها در تهِ کوچه ها حَرم بزنم

باید امشب عمیق گریه کنم، تا عزادار قابلی باشم

 باید امشب بدون رویایت، تشنه برسینه وُ سرم بزنم

قول دادم که بعد تو شخصاً، وارثِ کُلِ غصه ها باشم

 سندش را به نام خود کرده ، روی آن مُهر درد وُ غم بزنم

صنم نافع

درد دارد همیشه دل کندن، درد دارد تمام پایان ها
گم شدن در مسیر تنهایی،گریه کردن به حال باران ها

عشق با روح من گلاویزست، شهر تا بی نهایت افسرده
من چه کردم که باید اینگونه، له شوم از هجوم تاوان ها

آه ای سرگذشت غمگینم، آه ای انتهای رویاها
زخمهایی زدی که می ترسم، از تو و از تمام انسانها

از دل خاطرات وهم آلود، نکند که دوباره برگردی
اتفاقی ببینمت یک روز، باز هم در همین خیابانها

آخرین لحظه های عمرت را، نکند که به یاد من باشی
جان بگیرم دوباره در ذهنت، در میان عذاب وجدان ها

دردها می کشم، نمی میرم ،فال می گیرم و تو می آیی
وحشتی از نگاهت افتاده، توی قلب تمام فنجانها

صنم نافع

کسی در من خودش را حبس کرده کُنج پستو ها
نگاهی می کند در آینه مانند ترسو ها 

نگاهی می کند اما همانی هست که قبلا...
همان چشمان غمگین وُ همان لبها، همان موها 

همان تنها برای یک نفر زیبا شدن ها وُ 
هوای زندگیِ ساده ای ، دور از هیاهوها 

چراغی روبرویش هست و دارد وِرد می خواند 
که غول قصه ها ظاهر شود از قلب جادوها 

کسی در خواب می افتد همیشه از بلندی ها 
"و می لرزد دلش در سینه مثل بچه آهوها "

همان که می شمارد از خطوط چهره اش غم را ...
هووهای حسودش را هم از روی النگو ها 

از آن روزی که رفتی خانه ام ساکت تر از قبل است 
کسی در من خودش را حبس کرده کُنج پستو ها 

صنم نافع 

فقط انگار در این شهر دلِ من دل نیست !
کم به رویام رسیده ست ...خدا عادل نیست؟

نا ندارم که برای خودم اقرار کنم :
ترکِ تو کردن وُ آواره شدن مشکل نیست

لوطیان خال بکوبید به بازوهاتان :
ته ِ دریای غم کهنه ی من ساحل نیست

فلسفه ، فلسفه از خاطره ها دور شدی
علّتی در پسِ این سلسله ی باطل نیست

اشک می ریختم آنروز که بی رحم شدی -
تا نشانم بدهی هیچ کسی کامل نیست

تا نشانم بدهی عشق جنونی آنیست -
که کسی ارزشِ ناچیز به آن قائل نیست

آمدی قصه ببافی … که مُوجّه بروی
در نزن ، رفته ام از خویش، کسی منزل نیست !

صنم نافع

آسمان بد گرفته و افسوس،این هوایم هوای خوبی نیست 
اینکه می خواهی از خدا باران،بس کند که دعای خوبی نیست !

حال من را چرا نمی فهمی ؟بند بندم دوباره می لرزد
تو برایم بخوان که دلتنگم ،من صدایم صدای خوبی نیست

عاشقت هستم، آه «لوطی جان»،خاطرم را بخواه«لوطی جان »
روزگارت سیاه «لوطی جان»،این محل بی تو جای خوبی نیست 

پیش تو هستم و بدون تو ام،پیش تو هستم و دلم خون است 
پای عشقت چه ها ندادم حیف،بی کسی ها بهای خوبی نیست

از خدا آسمان طلب کردم،بر زمین زد مرا به من خندید 
از خلوصم از عشق من ترسید ،چون خدایم خدای خوبی نیست!

باز چاقو به قلب من خورده است، درد را با سکوت می بارم 
مانده ام توی این سکانس تلخ ،مرگ هم انتهای خوبی نیست

نیستی! آغوش من احساس سرما می کند
پنجره سگ لرزه هایم را تماشا می کند

صبح تا شب در اتاق کوچکی زندانی ام 
مادرم با من سر این عشق دعوا می کند

از گذشته شکسته تر شده ای 
چشمهایت شروع بارانهاست 
من به مرز جنون سفر کردم 
آه اینجا ته ِ ته ِ دنیاست !